هوشنگ ابتهاج ( ه. ا . سایه)
با این غروب از غم ِ سبز چمن بگو
اندوه سبزه های پریشان به من بگو
اندیشه های ِ سوخته ی ارغوان ببین
رمز ِ خیال ِ سوختگان ِ بی سخن بگو
آن شد که سَر به شانه ی شمشاد می گذاشت
آغوش ِ خاک و بی کسی ِ نسترن بگو
شوق ِ جوانه رفت ز یاد ِ درخت ِ پیر
ای باد ِ نوبهار ز عهد ِ کهن بگو
آن آب رفته باز نیاید به جوی ِ خشک
با چشم ِ تر ز تشنگی ِ یاسمن بگو
از ساقیان ِ بزم ِ طربخانه ی صبوح
با خامُشان ِ غمزده ی انجمن بگو
زان مژده گو که صد گل ِ سوری به سینه داشت
وین موج ِ خون که می زندش در دهن بگو
سرو ِ شکسته نقش ِ دل ِ ما بر آّب زد
این ماجرا به آینه ی دل شکن بگو
آن سرخ و سبز ِ سایه بنفش و کبود شد
سرو ِ سیاه من ز غروب ِ چمن بگو.
دکتر شفیعی کدکنی: درین شب ها ( خطاب به مهدی اخوان ثالث)
تو غمگین تر سرود ِ حسرت و چاووش ِاین ایام.
تو بارانی ترین ابری که می گرید
به باغ ِ مزدک و زرتشت.
تو عصیانی ترین خشمی که می جوشد
ز جام و ساغر ِ خیام.
درین شبها
که گل از برگ و
برگ از باد و
ابر از خویش می ترسد
و پنهان می کند هر چشمه ای
سِر و سرودش را
در این آفاق ِ ظلمانی
چنین بیدار و دریاوار
تویی تنها که می خوانی.
درین شب ها
که گل از برگ و برگ از باد و باد از ابر می ترسد
درین شب ها
که هر آینه با تصویر بیگانه ست
و پنهان می کند هر چشمه ای سر و سرودش را
چنین بیدار و دریاوار تویی تنها که می خوانی.
تویی تنها که می خوانی
رثای ِ قتل ِ عام و خون ِ پامال ِ تبار ِ آن شهیدان را
تویی تنها که می فهمی
زبان و رمز ِ آواز ِ چگور ِ نا اُمیدان را.
بر آن شاخ ِ بلند
ای نغمه ساز ِ باغ ِ بی برگی!
بمان تا بشنوند از شور ِ آوازت
درختانی که اینک در جوانه های خُرد ِ باغ
در خوابند
بمان تا دشت های ِ روشن ِ آیینه ها
گل های جوباران
تمام ِ نفرت و نفرین ِ این ایام ِ غارت را
ز آواز ِ تو دریابند.
اشعار این مجموعه عمدتاً در فضای سیاسی ایران پس از سال 1332 سروده شده اند. (به نقل از توضیحات ِ داخل آلبوم).
آهنگساز “فرخزاد لایق” دف : بیژن کامکار/ عود : اردشیر کامکار / کمانچه : شروین مهاجر/ سنتور : سیامک آقایی تراک 1 و 6 / سنتور : علی بهرامی تراک 10 / تمبک : نوید افغان / کوزه. دمام. دهل : همایون نصیری / سه تار : فرخزاد لایق. اشعار آن به ترتیبی که در آلبوم آمده است:
مهدی اخوان ثالث
موجها خوابیده اند آرام و رام
طبل طوفان از صدا افتاده است.
چشمه های ِ شعله ور خشکیده اند
آب ها از آسیاب افتاده اند.
در مزار آباد ِ شهر ِبی تپش
وای ِ جغدی هم نمی آید به گوش.
درد مندان بی خروش و بی فغان
خشمناکان بی فغان و بی خروش.
آه ها در سینه گم کرده راه
مرغکان سرشان به زیر ِ بال ها.
در سکوت ِ جاودان مدفون شده ست
هر چه غوغا بود و قیل و قال ها.
آب ها از آسیاب افتاده است
دارها برچیده خون ها شسته اند.
جای ِ رنج و خشم و عصیان بوته ها
پُشکبُنهای( پُشک بُن های ) پلیدی رُسته اند.
خانه خالی بود و خوان بی آب و نان
وآنچه بود آش ِ دهن سوزی نبود.
این شب است. آری شبی بس هولناک
لیک پشت ِ تپه هم روزی نبود.
احمد شاملو
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی……
من درد مشترکم
مرا فریاد کن.
این تمام اشعار بود.موفق باشید
